บทที่ 93 บทที่ 54 ใกล้กันจนผมเริ่มมีสีดอกเลา

บทที่ 54 ใกล้กันจนผมเริ่มมีสีดอกเลา

เสียงด้ายขูดผ่านผืนผ้าเบา ๆแสงอ่อนในยามเช้าเริ่มลอดผ่านบานหน้าต่างไม้ไอเย็นของต้นฤดูใบไม้ผลิแตะผิวแก้มนางอย่างแผ่วเบา

หลี่อินยกมือรวบเส้นผมขึ้นอย่างเคยชิน แต่ในจังหวะนั้นเอง  ด้านหลังพลันมีเงาร่างหนึ่งยื่นมือมาช่วยเก็บปิ่นปักผมที่ตกลงพื้น

“ข้าทำให้ตก…” เขาว่าเบ...